घर

 घर भन्नू के रहेछ आमा?

ढुङ्गा माटोको जोड

कि परिवारको माया?

आफ्नो पन भन्नू के रहेछ?

पराइको अङ्गालो कि

आफ्नतको गाली?

घर छोडेर

घर बनाउन

परिवार छोडेर

परिवार बनाउन

हिडेको बर्षौ भएछ।

अब त बिर्से होला कि

मैले हिडेको गोरेटो

मेटिए होला मेरा पौतलाको

डोबहरु

अब मलाइ चिन्छ कि चिन्दैन होला

आमा मेरो गाउँको माटोले

मलाइ बिर्सियो होला है

मलाई हिड्न सिकाउने बाटोले?

कस्तो डर लाग्दो रहेछ आमा

अब म घर जादा

मलाइ हाम्रै घरको कुकुरले

नचिनेर भुक्यो भने?

मलाइ हाम्रै घरको गोरुले

सिङ देखाउदै हान्न आयो भने

हाम्रो घरको बिरालो

टाढा टाढा भाग्यो भने

पल्ला घरको फुच्चेले

मलाइ नचिन्न लाग्यो भने?

घर भनेको के रहेछ आमा?

ढुङ्गा माटोको जोड

कि बा आमाको काख?

ओ कवि

 ओ कवि

कती लेख्छौ कबिता

आशुका

कती लेख्छौ गित

दुखका।

यी गीत कविता लेख्दा लेख्दै

खुइलियो तिम्रो कपाल

सेता भए दाह्री जुङ्गा

अब त आँखा खोल

हेर आफुलाइ ऐनामा

यो समाजको दुख

कहिले सम्म बोकेर हिड्छौ

तिम्रो चाउरीएको छातीमा ?

एक्से गरेर हेर छाती

फोक्सोमा दाग छ कि त

फेरि नभन्नु यो दाग प्रेमले दिएको हो।

यो शहरको हावा के कम थियो र

फेरि सल्कायौ तिमिले अर्को चुरोट।

ओ कवि

अब त नलेख प्रेमको कबिता

तिमीले प्रेम गर्ने मान्छेको

२ बर्सको भैसक्यो बच्चा पनि

अब त खोज आफुलाइ

अब त भेटाउ आफुलाइ

सधै खोजेर हिड्छौ सपना

लगाए टीका पुतलीको

अब त भएन र लगनको टिको लगाउने समय?

ओ कवि

कलम मात्र बोकेर भएन अब

बोक जिम्मेवारी बा-आमाको पनि

अब त खोज जागिर

पकाउ भात

चलाउ पाखुरा

तिमिलाइ पर्खी बसिरहेको छ

एउटा नयाँ युगको क्रान्तिले।

२०८१-११-२०

जन्मदिन

 घाम उदाए जस्तै

जून सुस्ताए जस्तै

ए उदयमान मान्छे,

आज तिम्रो जन्मदिन रहेछ।

टिपेर केही फूलका थुङा

बनाइदिउ कि भनेर सोचे तिमिलाई माला।

फेरी सझिए

तिम्रो घाटिमा त मङ्गल सुत्र पो रहेछ

ओइली जाने फूलको दाजो

कसरी हुन सक्छ र सुनसङ।

फेरि सोचे टिपेर तारा

सिउरी दिउकी तिम्रो कपालमा

तिम्रो फोटो खोजेर हेरे

रङ्गिन रहेछ तिम्रो सिउदो-- रातो सिन्दुरले

छेउमा देखे सुनकै सिरफुली

मैले लगाइदिएको प्याउलीको फूल

ओइलीएर झरी सकेछ।

यस्तै एक दिन

कुनै वर्षको जन्मदिनमा

तिमी खुब रिसायथ्यौ

मलाइ भनेकी थियौ

'मेरो जन्मदिनमा पनि

मलाइ भेट्न आउन नसक्ने कति निर्दयी तिमी'?

हेर आज

म तिमिलाइ

भेट्न आउन सक्ने भएको छु।

हेर यो समय

अब हामी एक अर्कासङ भेट्न नमिल्ने भएका छौ।

इति !!

Like

Comment

एक जूनीमा

 मनले चहाना राख्दा राख्दै

कामको बहाना नमिलेर

उभो जानु पर्ने म

नदि उल्टो नबगिदिएर।

फूललाई चुमेको भमरा ए!

उसलाई छोएर आउने बतास ए!

के तिमिले दिएनौ र मेरो खबर

चिठी बोकेर जाने

हुलाकी दाइ।

जुनले रात पर्खे झै

रातले उज्यालो खोजे झै

उसले खोजेन कि मलाइ

उसले रोजेन कि मलाइ

पर्दैन बहाना खोज्न

यो जूनी एस्तै भएछ

अब भेटौ न तिमी र म

अर्को जूनीमा।

 म व्यस्त छु कि

अभ्यस्त छु

म बुझ्दिन।

यसै यसै हराएको छु

यो जमाना देखि डराएको छु।

म मौन छु तिमिले हेर्दा

तर मनमा

बेजोडले कराएको छु।

ए बतास है

उडाएर लौजाउ

तिमि जाने बाटोमा मलाइ

ए पानीको बगाएर लैजाउ

तिमि बग्ने घाटमा मलाइ

म व्यस्त छु कि

अभ्यस्त छु

म रोएको छु

म रुष्ट छु।

एकान्तमा

 तिमि छौ झै लाग्थ्यो

तिमि हुन्छौ  झै लाग्थ्यो

मेरो कोहि नहुदा।

निष्पट अन्धकार रातमा

पीडाले औडाहा हुदाँ मलाई

मुलायम हातमा प्रेम बोकेर

सान्त्वनाको मैनबत्ती बालेर

मेरो सिरानीमा 

तिमी हुन्छौ झै लाग्थ्यो।

अस्पतालको अध्यारो कोठामा

आशाको दिप वोकेर

मेरो निभेको अनुहार उज्यालो पार्न

रगत चडाइरहेको स्ट्यान्डको छेउमा

तिमी हुन्छौ झै लाग्थ्यो

मेरो आशा भरोषा तिमी

मेरो उज्यालो तिमी

खोइ कहाँ गयौ

मेरो जिन्दगी विरक्त हुदाँ

मलाई त म भन्दा पनि अगाडी

तिमी उभिन्छौ झै लाग्थ्यो।

२०८२-०१-२६