कबिता

         यादहरु
'होइन म ख्वाइदिन्छु के
आ गर न।'
मेरो प्रस्तावको बोली।
'नाइ म आफै खाइहाल्छु नि'
उसको अप्ठेरो माने झै आवाज।

मैले उसलाइ ख्वाउछु भनेर
पानी पुरिको आफै खाइदीए

छ्या तिमी त कस्तो छुच्चो'
एउटा रिसाए जस्तो भाव।

'बाहुनि तिम्रो नाक त चुच्चो '
हाम्रो संयुक्त हासो।

त्यो पानी पुरिको ठेला
कुनै कफि सप भन्दा कम भएको थिएन।
उसको साथले
जहिले जता पनि स्पेशल बनाइदिन्छ।

पुरिका डल्लाहरी रितिदै गए
हाम्रा यादहरु झन थपिदै गए।

कोहि आफू रितिएर
कतै कसैलाइ भरिदिनु
प्रेम त्यही त हो नि, होइन र?

मलाइ पिरो भयो
उसको स्वा! स्वा! बोलि
पानी खाउन त।
मैले पानिको बोतल थमाइ दिएथे।
नाइ म त चक्लेट खाने हो।

त्यो पनि क्याडवरी

एउटा मन्द मुस्कान सहितको इच्छा।

उता उसको हातको क्याडवरि सकिदै थियो।
यता हाम्रो यात्रा सकिन आट्यो।

'एक छिन नजाउन के'
मेरो आग्रहको बोली
'नाइ अब नगए त घरमा मार्छन मलाइ'
उसको त्रसित बोली।

'तिम्रो घर सम्म जान्छु नि त पुर्याउन तिमिलाइ'
मेरो अनुरोधको बोलि
'घर सम्म त अब जन्ति लिएरै आउनु कान्छा'
उसको मजाकिलो बोली।

त्यो दिन त्यो चोक।
मलाई त्यही छोडेर तिमी आफ्नो घर फर्कियौ।
मैले आफुलाइ आज सम्म पनि
त्यो चोक देखि मेरो घर फर्काउन सकेको छैन।