कबिता

श्री
हृदयनिवासी
तपाईं।
केही कुरा भन्नू छ, मलाइ।
केही कुरा सम्झाउनु छ तिमिलाइ।
केही समस्याहरु।
केही गुनासाहरु।

मलाई सुनाउनु थियो
कि कसरी तिमिलाई देखे पछि
पहिलो नजर मै प्रेममा परेको थिए म।

हास्दा अलिकती बाहिर निस्किने
तिम्रा दाह्राहरुमा।
अलिकति, काजल पोतिएका ति आखाहरुमा
अलिकती,भर्खर र्यापर खोलिएको जस्तो
चक्लेटी ओठको रङहरुमा।
अलिकती, सधै हसिलो देखिने त्यो मुहारमा
म यसै यसै फिदा भएको थिए।

मलाइ भन्नू थियो
जेब्राक्रसबाट सङै बाटो काट्दै गर्दा तिमिले मेरो हात समाएकि थियौ।
त्यसै दिन देखि तिमी मेरो क्रस भयौ।
तिमिले केही फिल गर्यौ? गरिनौ थाहा छैन।
तर
म खुब नभर्स भएको थिए त्यो पल।
र सोच्न भ्याएको थिए
जिन्दगीका सारा उकालाहरु
म कति सजिलै काटिदिने थिए।
यदि तिमिले यसरी नै मेरो हात समाइदियौ भने।

हावामा फर्फराइदिने तिम्रा केशहरुमा
ठुला आखाले टटकारो हेरिदिने तिम्रा नजरहरुमा
साधारण जस्तै लाग्ने तिम्रा असाधारण जोकहरुमा
मैले आफैलाइ हराइदिए छु।

आफैलाइ हराएर पनि
तिमिलाइ खोज्ने चेस्टा गरिरहे।
सायद मैले यहि भूल गरिरहे।

ऐले समय धेरै फेरिएको छ
तिम्रो मन भन्दा पनि धेरै।
ऐले दुरि धेरै बढेको छ।
त्यो मन र यो मनको भन्दा पनि धेरै।
ऐले म धेरै सम्हालिएको छु।
भूकम्प पछिको बसन्तपुरको मन्दिर भन्दा पनि धेरै।

भयो अब त यसरी
माया गरे झै गरि नबोलाइदेउ मलाइ।
हरेक बिहान, हरेक साझ
नसोधिदेउ मेरो खबर, मलाइ कस्तो छ भनेर?
मैले खाना खाए कि खाइन, म उठे कि उठिन भनेर?
मेरा अल्छी लाग्दा बानिहरुमा- गाली नगर मलाइ।
मेरा मुर्ख्याइँ लाग्दा कुराहरुमा- रिसाउने नगर मलाइ।
मलाइ हेरेर- आँखा नझिम्क्याउ, मुस्कान नदेखाउ।
मैले रिप्लाइ नगर्दा तिम्रो म्यासेज- मलाइ इमोश्नल नबनाउ
नसोधे, म कहाँ जाँदै छु, म के गर्दै छु भनेर।
किनकी तिमिलाइ थाहा छैन
मेरो मनको दुखाइ सरेर कता कता पुग्छ भनेर।

तिमी कुनै सुन्दर बगैचाको सुन्दर फूल हौ।
तिम्रा जिउने जिन्दगिहरु धेरै छ्न।
तिम्रो केयर गरिदिनेहरु पनि धेरै छ्न।
तिमिसङै हासिदिने हरु, तिम्रा आँसु पुछिदिनेहरु
धेरै धेरै छ्न, मलाइ थाहा छ।
तर
म मरुभूमिको क्याकटस हु।
शरीरमा काडा उमारेर मेरो जिन्दगी बचाइरहेछु।
मलाई एक्लै एक्लै बाच्नु छ मेरो जिन्दगी
मलाइ एक्लै रुनु छ, एक्लै हास्नु छ।

तर
तिमिले यसै गरिरह्यौ भने
मलाई फेरि पनि प्रेम हुन सक्छ तिमिसङ,
र तिमिलाइ फेरि पनि प्रेम हुने छैन मसङ।

२०७५/०८/२९